جشن تولدی دیگر و ما تولد چنین امامی را جشن می‌گیریم، به امید آن که خود در این تولد، به تولدی دیگر برسیم، و از دایرة تنگ عادت‌ها، تقلیدها و غریزه‌ها بیرون بیاییم و با تدبر و تفکر و تعقل خویش، به آزادی انسانی برسیم و در این آزادی، حاکمی را انتخاب کنیم که نور راه ما و جهت راه رفتن ما و امین استعدادهای ما و پناه و قلعة ما در این دزدبازار بی‌در و پنجره باشد. تولد چنین امامی اگر با جشنی همراه باشد، باید با جشن تولد دوبارة ما باشد، چراکه این امامت را جز پس از این تولد نمی‌توانیم تحمل کنیم، و جز با این دید وسیع و مترقی نمی‌توانیم شیعة این امام باشیم. در این تولد است که عشق چنین امامی در تمام وجود تو می‌نشیند و در خون و دلت جاری می‌گردد و نیاز به او، هم‌چون عطش در هر سلّولت سوز می‌گذارد. (تو می‌آیی، ص72)